Το απόγευμα της Πέμπτης, οι εκδηλώσεις για το Πολυτεχνείο στη Πάτρα κορυφώνονται με την πορεία που καλείται στις 6 από το Παράρτημα προς το μνημείο του δολοφονημένου από οννεδίτες τραμπούκους το Γενάρη του 1991, αγωνιστή καθηγητή Ν. Τεμπονέρα. Από νωρίς κόσμος αρχίζει να μαζεύεται ενώ στην πορεία καλούν με ξεχωριστή αφίσα και μπλοκ τα αυτόνομα σχήματα του Πανεπιστημίου και του ΤΕΙ, το οποίο και τοποθετείται στη μέση περίπου της πορείας, πίσω από τα σωματεία και μπροστά από τα κόμματα και τις οργανώσεις. Γυρω στις 7 η πορεία ξεκινάει με μεγαλη συμμετοχή. Το μπλοκ των αυτόνομων σχημάτων αριθμεί περίπου 700 άτομα και είναι πολύ καλά περιφρουρημένο. Παράλληλα, στο τέλος της πορείας μαζεύεται πολύς κόσμος με συγκρουσιακές διαθέσεις.

Οι πρώτες επιθέσεις ξεκινούν σε τράπεζα στη συμβολή των οδών Κολοκοτρώνη και ΄Οθωνος-Αμαλίας. Η αστυνομία που ακολουθεί με 4 διμοιρίες, πάρα πολλους ασφαλίτες με καλυμμένα πρόσωπα και καμια 15αριά μηχανές της ομάδας δι.ας κάνει χρήση χημικών και δέχεται άμεσα επίθεση με πέτρες και βόμβες μολότωφ. Οι μάχες συνεχίζονται σε όλη τη διάρκεια της πορείας. Τράπεζες καταστέφονται και στήνονται οδοφράγματα για να καταφέρουν έστω και για λίγο να απότρέψουν την προσέγγιση των μπάτσων. Οι οργανώσεις της Αριστεράς διαλύουν τα μπλοκ τους και μπαίνουν σε αυτό των φοιτητικών συλλόγων με αποτέλεσμα στο τέλος της πορείας να σχηματιστεί ένα τεράστιο αναρχικό-αντιεξουσιαστικό μπλοκ (ύστερα από την ένωση των 2 κομματιών του στην πορεία) με περισσότερα από 1000 άτομα, τουλάχιστον από τη Γούναρη και μετά. Συνολικά το μέγεθος της πορείας θα πρέπει να ξεπερνούσε τα 6 χιλιάδες άτομα. Προς τη λήξη της, συγκρούσεις πραγματοποιούνται στην Κανακάρη και στήνονται οδοφράγματα στην Κορίνθου με Κολοκοτρώνη ενώ εκτοντάδες κόσμος παραμένει μπροστά στο Παράρτημα μη θέλοντας να τελειώσει η πορεία. Μάχες πραγματοποιούνται με την αστυνομία που απαντάει με χημικά αλλά για πολύ ώρα δεν καταφέρνει να διαλύσει τον κόσμο. Τελικά και ύστερα από πολύωρες συγκρούσεις, το τεράστιο φλεγόμενο οδόφραγμα σπάει και ξεκινάει η οπισθοχώρηση. Κόσμος σπάει στα στενά, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι, περίπου 200 άτομα, κατευθύνεται ως την πλ. Αγ. Σοφίας όπου ακολουθείται από τα ΜΑΤ.

Συνολικά προσάγονται περίπου 40 άτομα, με κόσμο να συλλαμβάνεται στα στενά αλλά και μέσα σε καφενεία της περιοχής της Αγίας Σοφίας σε μια πρωτοφανούς θράσους επιχείρηση της αστυνομίας. Όσοι καταφέρνουν να γυρίσουν προς το κέντρο, ενώνονται μαζί με άλλους στην πλ. Όλγας και ξεκινούν δυναμική πορεία αλληλεγγύης 200 και πλέον ατόμων από τη Ρήγα Φεραίου προς την Ασφάλεια της οδού Ερμού απαιτώντας με μόνο όπλο την αλληλεγγύη και τις φωνές τους την άμεση απελευθέρωση όλων των προσαχθέντων. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν πολύ μαζική αλλά ο κόσμος αποφασισμένος να μη φύγει μέχρι να πάρει πίσω του και τον τέλευταιο αγωνιστή που βρέθηκε στα χέρια των μπάτσων. Τελικά ως τις 12 το βράδυ απελευθερώνονται όλοι και η συγκέντρωση διαλύεται.

Οι κατασταλτικές διαθέσεις του κράτους δεν μας τρομάζουν, μας εξοργίζουν!

Με εθνική ενότητα στήνουνε παγίδες, με την δημοκρατία τους δεν θέλουμε παρτίδες!

κείμενο και φώτο αναδημοσιεύονται από http://ipposd.wordpress.com/

Την είδαμε τη δημοκρατία τους.

Μια δημοκρατία που ίδρυσε τα ΜΑΤ στη μεταπολίτευση, που επιτίθεται σε κάθε κομμάτι της ζωής μας (εργασία, υγεία, παιδεία κλπ), που ελέγχει τα συνδικάτα και καταστρέφει τη ζωή μας συνολικά. Μια δημοκρατία που, εν μέσω κρίσης, μας καλεί να ενωθούμε εθνικά για να σώσουμε τα αφεντικά μας.

Δεν έχουμε αυταπάτες. Στο πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας βλέπουμε την εκμεταλλευσή μας. Στην εθνική ενότητα, την παγίδα να θυσιαστούμε για τουσ δυνάστες μας

Για μας είναι μονόδρομος οι ακηδεμόνευτοι ταξικοί-κοινωνικοί αγώνες από τα κάτω, που θα αμφισβητήσουν αυτό το εξουσιαστικό-εκμεταλλευτικό σύστημα και συγκρουόμενοι μαζί του θα δοκιμάσουν να το ξεπεράσουν μια και καλή.

Αυτόνομα Σχήματα Παν/μιου και ΤΕΙ

Πορεια 18.00 Παραρτημα

καμινγκ σουν

Εδώ και δεκαετίες,  πολιτικό-οικονομικό σύστημα που δημιούργησε το κοινωνικό περιβάλλον έχει ένα βασικό όπλο, το οποίο είναι μόνιμα στραμμένο προς την πλειοψηφία του κόσμου: την καθεστωτική προπαγάνδα. Μέσω αυτής, έχουν επιτευχθεί απ’ τις θεωρητικά λιγότερο ανώδυνες αλλαγές (υιοθέτηση προσταγών του κάθε τύπου μόδας) μέχρι τις πιο φρικιαστικές σφαγές που έχει καταγράψει η παγκόσμια ιστορία. Ο έλεγχος της συνείδησης βρίσκεται στα χέρια αυτών που ρυθμίζουν τα ωράρια μας, κοστολογούν την ύπαρξή μας και μας ανάγουν σε αριθμούς. Ένα μεγάλο μέρος αυτής της προπαγάνδας που πολτοποιεί τη σκέψη μας, ασχολείται και προωθεί τη μανία για κατανάλωση, η οποία παράγει το καπιταλιστικό σύστημα, και φυσικά, αναπαράγεται απ’ το ίδιο, σε μια σχέση καθαρά      διαλεκτική. Σε συνδυασμό και με τις διάφορες τεχνικές, όπως της διαφήμισης, η κυριαρχία καταφέρνει να κατασκευάζει ακατάπαυστα ένα σωρό πλαστές ανάγκες στον δυτικό κόσμο. Οι πλαστές ανάγκες ανταποκρίνονται στα καινούρια προϊόντα της βιομηχανίας που διατίθενται προς πώληση και όλα αυτά σε μια αλυσιδωτή διαδικασία που συνεχίζεται με την υπερκατανάλωση και βεβαίως την κατασκευή τόνων από σκουπίδια. Ο καταναλωτισμός έχει εισχωρήσει με τέτοιο τρόπο στις ζωές μας, που τείνει να γίνει τμήμα του ανθρώπινου DNA.

   Και φτάνουμε στο σήμερα, σε μία κοινωνία που έχει γαλουχηθεί με το πνεύμα του ιδιωτισμού, του άκρατου ανταγωνισμού και της κατανάλωσης. Αυτές οι λογικές να διογκώνονται και να αυτο-αναπαράγονται. Σε μια εποχή όπου οι κοινωνικές μας σχέσεις έχουν αλλοτριωθεί από τον ατομικισμό και την αποξένωση:ύπνος, δουλειά, σπίτι, τηλεόραση. Δεν ξέρουμε τους γείτονές μας, δε νοιαζόμαστε για το συνάνθρωπο, έχει χαθεί η ίδια η έννοια της γειτονιάς, έχει χαθεί κάθε έννοια εμπιστοσύνης, αλληλοβοήθειας, ανθρωπιάς. Σε έναν κόσμο που θα σου ρημάξει την ψυχή και το σώμα, θα σε καταντήσει ανθρωπόμορφο ρομπότ και δε θα σου αφήνει περιθώρια να σκεφτείς τίποτα άλλο πέρα από τη δουλειά, τον εαυτό σου και το Κέρδος. Σε έναν κόσμο που δεν είναι φτιαγμένος για σένα και που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε ξεράσει επειδή θα πάψεις να είσαι «αποδοτικός» γι’ αυτόν. Σε έναν κόσμο που η εξουσιαστική πρακτική (στο όνομα της ανάπτυξης πάντα) επέβαλλε τον φυσικό νόμο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, παραμερίζοντας όποιους τρόπους φυσικής επιβίωσης είχαν κατακτήσει οι άνθρωποι με τη μεταξύ τους συνεργασία και την απευθείας χρησιμοποίηση των αγαθών της φύσης (πρωτογενής παραγωγή).

  Η οικονομική κρίση μας καθιστά ανασφαλείς και ευάλωτους, χωρίς δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης,  που θα σχημάτιζαν το ανάχωμα απέναντι στις λεηλασίες των ζωών μας. Μια κρίση γενικότερη, που αν τη βολεύει κάτι, αυτό είναι ο κατασκευασμένος διαχωρισμός που συντηρούν οι ίδιοι οι άνθρωποι μεταξύ τους και η άρνησή τους για συλλογική αντιμετώπιση των προβλημάτων τους. Αυτά τα μορφώματα συλλογικής κοινωνικής αντίστασης, όσο ασήμαντα κι αν φαντάζουν στα αυτιά κάποιων, θα ήταν ηχηρό χτύπημα στη βάση αυτού του σάπιου εξουσιαστικού συστήματος και θα προκαλούσαν αισθητές ρωγμές στις (πανίσχυρες κατά τα άλλα) δομές του. Εμφανίζεται λοιπόν ξεκάθαρη η αναγκαιότητα να χτιστούν κοινωνικές δομές και σχέσεις που βασίζονται στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, μακριά από κάθε είδους διαχωρισμούς. Ας ξεφύγουμε επιτέλους απ’ τις απρόσωπες, εμπορευματικές σχέσεις εργοδότη-υπαλλήλου και υπαλλήλου-πελάτη, με τον υπάλληλο να γίνεται το πιόνι του εκάστοτε εργοδότη, ικανοποιώντας τις -όλων των ειδών- ορέξεις του. Η διαφορά στην αναγκαιότητα αυτή, από χτες μέχρι σήμερα, είναι η εξής: Μέχρι χτες ήταν επιτακτική. Τώρα πια γίνεται ολοένα και περισσότερο, ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ.

  Η κατανάλωση έχει συνδυαστεί άμεσα με την “ανθρώπινη αξία”(ξοδεύω όσα έχω-έχω όσα είμαι)και έχει γίνει ένα διαρκές κυνήγι μιας απατηλής ευτυχίας. Είναι η ψευδαίσθηση ότι είμαστε κάποιος άλλος που ανταποκρίνεται σ’ ένα συγκεκριμένο και σύντομης λήξης πρότυπο. Είναι εκείνη η ανθρώπινη-κοινωνική-οικονομική δραστηριότητα που μας κάνει όλους ίδιους, με τα ίδια ρούχα, αξεσουάρ, σπίτια, συμπεριφορές, από τη μεγαλύτερη πόλη στο μικρότερο χωριό του «πρώτου» κόσμου. Είναι εκείνη η ασυναίσθητη συνήθεια που μας έχει καταντήσει να μετατρέπουμε τα πάντα, χωρίς ενδοιασμούς, σε εμπόρευμα. Από το νερό, το ρεύμα, τη σίτιση, τη στέγαση, τη μετακίνηση, μέχρι τις προσωπικές στιγμές και τη σεξουαλικότητα του καθενός από μας. Από τη σκιά σε μια παραλία ή τη μουσική, μέχρι την υγειονομική μας περίθαλψη. Ακόμη και η εκπαίδευση έτσι όπως διαρθρωθεί ως σήμερα αποτελεί ακριβώς αυτό το ιδεολογικό και λειτουργικό περιβάλλον της μαζικής παραγωγής και της μαζικής κατανάλωσης. Είναι η παραπλανητική ταύτιση αρετών όπως το θάρρος, η σοβαρότητα, η τιμιότητα, η γοητεία, η τόλμη, η χαρά, με ένα ουίσκι ή ένα αμάξι ή ένα σαμπουάν. Είναι η δική μας συμβολή στη μόλυνση του πλανήτη, στην εξάντληση των φυσικών πόρων, στην εξαθλίωση του «τρίτου» κόσμου. Είναι η δική μας συμβολή στις ατέλειωτες ώρες δουλειάς, έλλειψης ελεύθερου χρόνου, ανθρώπινης επαφής. Η πιο τρομακτική σκέψη που προκύπτει από τα παραπάνω, είναι το μερίδιο ευθύνης που εμείς οι ίδιοι έχουμε, όχι στην άμεση καταστροφή του κόσμου (μερικές φορές και στην άμεση), αλλά, στην εξακολουθητική ανέχεια που επιδεικνύουμε σε αυτήν, με την άνεση που μας διασφαλίζει η δικιά μας σιχαμερή βολεψιά και την πρόφαση ότι «δε μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο».

  Το «Χαριστικό και Ανταλλακτικό Παζάρι» είναι μια πρόταση/δράση, ένα πάρε-δώσε χωρίς χρήματα, η δημιουργία ενός χώρου ανταλλαγής και συνεύρεσης. Δεν είναι φιλανθρωπία, είναι έκφραση αλληλεγγύης, σε όσους και όσες βρίσκονται σε ανάγκη από τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση. Είναι μια προσπάθεια για τη διαμόρφωση μιας εναλλακτικής μορφής οικονομικής ζωής στο καπιταλιστικό περιβάλλον και συνάμα μια προσπάθεια αμφισβήτησης και ακύρωσης στην πράξη της έννοιας του καταναλωτισμού, όπως αυτή έχει διογκωθεί και παραμορφωθεί από τα διαφημιστικά πρότυπα της εποχής. Μια προσπάθεια απόρριψης του δόγματος «καταναλώνω άρα υπάρχω» (κατανάλωση = ευτυχία = πληρότητα)και αποδεικνύει ότι το χρήμα όχι μόνο δεν καθορίζει τις ζωές μας,είναι και άχρηστο. Της τάσης δηλαδή των ανθρώπων να επιθυμούν να αγοράσουν όλο και περισσότερα προϊόντα ή υπηρεσίες, σε μια προσπάθεια εξισορρόπησης του εσωτερικού τους κενού, λόγω της φθοράς από την καθημερινή ρουτίνα ή επειδή στερούνται τα βασικά για την κάλυψη των ψυχολογικών κενών. Η επαναχρησιμοποίηση δεν είναι άμυνα ή μειονέκτημα, είναι πρόταση και στόχος.

Αυτόνομα Σχήματα Πανεπιστημίου Πατρών

     Νοέμβριος 2011

ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΑΞΗΣ KOMMA ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

“Σαφώς η επανάσταση πρέπει ν΄αμυνθεί και να εξελιχθεί με μια αμείλικτη λογική. Αλλά δεν πρέπει και δεν μπορεί ν΄ αμυνθεί με μέσα που αντιφάσκουν στους σκοπούς της […] Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα πρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε”                                                  Ερίκο Μαλατέστα

  Διανύουμε μέρες σκληρής κοινωνικής λεηλασίας όπου δεχόμαστε ολομέτωπη επίθεση κράτους , καπιταλιστικού συστήματος και κεφαλαίου. Παρ’όλα αυτά τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας αντι να εντατικοποιήσουν και να ριζοσπαστικοποιήσουν τη μάχη και την αντίσταση εναντίον αυτών των μηχανισμών ,εκτονώνουν την οργή και την αγανάκτηση τους προσφεύγοντας στο κοινωνικό κανιβαλισμό και το παιχνίδι της εκδίκησης, το αλληλοφάγωμα και εν τέλει στο σπαραγμό του κινήματος. Η ωμή και τύφλη βία από όπου και αν προέρχεται ή ειναι απαράδεκτος χουλιγκανισμός ή βρωμάει παρακράτος, καταδικάζεται και δεν αποτελεί λύση. Τέτοιες πρακτικές χαρακτηρίζονται εξουσιαστικές και παραμένουν πολιτικά μετέωρες και εκτός ελευθεριακής λογικής.

  Αλλά καταδικαστέα ειναι και η στρατηγική του πολιτικού ιμπεριαλισμού, δηλάδη η προσπάθεια κυριαρχίας και απαίτησης της πρωτοκαθεδρίας σε έναν αγώνα ,που εκφράζει όλο το λαό, από ένα συγκεντρωτικό αστικό κόμμα. Ακολουθώντας τη χρόνια καθεστωτική πολιτική του και μέσω αλαζονικής και αυταρχικής συμπεριφοράς αυτοκλίθηκε περιφρουρός της σάπιας Βουλής , υπερασπιστής της ομαλότητας και εγγυητής της τάξης ενώ εντός της κατεδαφίζονταν με κατάπτυστο νομοσχέδιο εργασιακά δικαιώματα, κεκτημένα ετών. Δρα ως η τελευταία σανίδα σωτηρίας του καπιταλισμού αναλαμβάνοντας την ευθύνη της υποταγής των κοινωνικών αγώνων. Έπαιξε άψογα το μαξιλαράκι του συστήματος και αποκατέστησε το ρόλο της αστυνομίας (αν και σε συνεννόηση και άγαστη συνεργασία μαζι της) μπλοκάροντας οποιαδήποτε δίοδο των διαδηλωτών προς το άσυλο των 300 μονοπολώντας για το θεαθήναι και τη ψηφοθηρία  το χώρο μπροστά από τη Βουλή. Έπειτα σε μία συντεταγμένη και ταυτόχρονη επιχείρηση με το κατασταλτικό δεξί χέρι της εξουσίας απώθησαν τον κόσμο απο την περιοχή του συντάγματος και της πλατείας δεχόμενοι τα εύσημα των καθεστωτικών media και των λοιπών αστικών κομμάτων που ανέλπιστα βρήκαν νέους συμμάχους.

  Κομματόσκυλα μην προσπαθείτε να εκμεταλλευτείτε τις συγκυρίες του κοινωνικού αναβρασμού και να καπελώσετε το πάθος των διαδηλωτών για εξέγερση και ελευθερία . Τους διαδηλωτές που τόσο καιρό σνομπάρατε οργανώνοντας δικές σας πορείες-παρελάσεις διακριτές χρονολογικά και τοπογραφικά απο τους υπόλοιπους. Αφήστε τις νομιμόφρονες σημαιούλες σας και τις εκλογικές και κοινοβουλευτικές «δημοκρατικές» αυταπάτες.Απεγκλωβιστείτε απο το κώ(μ)μα σας και τις γραφειοκρατικές γραμμές του. Ενωθείτε με τον κόσμο σε αντιιεραχικα μορφώματα στους εργασιακούς χώρους, με συνελεύσεις απο τα κάτω οπου ο καθένας αποτελεί τμήμα της βάσης , χωρίς ηγεσίες, πρωτοπορίες και εξουσιομανείς βλεψεις.

  Τα ριζοσπαστικά και επαναστατικά τμήματα της κοινωνίας οφείλουν να επιτεθούν πολιτικά στοχοποιημένα και ταξικά συνειδητοποιημένα στο σύστημα με σκοπό την ανατροπή του,να βρεθούν απέναντι στα δεκανίκια του και να πιέσουν τα ξεπουλημένα συνδικάτα μαζί με τους εργατοπατέρες τους. Μισόλογα και ουδέτερες θέσεις δεν χωράνε, οι δρόμοι ανήκουν στους εξεγερμένους και στους αμφισβητίες της αστικής δημοκρατιάς, της εξουσίας και της εκμετάλλευσης. Οι αλυσίδες μας στρέφονται εχθρικά προς την κυριαρχία και δεν βλέπουν απειλητικά  τους υπόλοιπους καταπιεσμένους και πληττόμενους. Ο εχθρός ειναι αλλού και δεν παγιδευόμαστε σε κοντόφθαλμα μικροπολιτικά συμεφέροντα, απαντούμε με αδιαμεσολάβητους αγώνες για ατομική και συλλογική χειραφέτηση στην επίθεση του κράτους και όσων εθελόδουλων το στηρίζουν.

Η αλληλεγγύη ειναι το όπλο μας

Aυτόνομο σχήμα Ιατρικής Πάτρας

Οκτώβριος 2011

ΠΑΡΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ ‘Η ΒΓΕΣ ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

                                                                                                          Γαλλία,Μάης ‘68

Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα, δεν ήμουν τσιγγάνος.

 Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα, δεν ήμουν κομμουνιστής.

 Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα, δεν ήμουν Εβραίος.

Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

   Γίναμε μάρτυρες μιας συνένωσης των εθνικών αστικών πολιτικών δυνάμεων με σκοπό την επιβολή του νεοφιλελεύθερου νομοσχεδίου για την εκπαίδευση. Αυτό το αστικό μπλόκ εξουσίας  είναι οι εντολοδόχοι μιας ευρύτερης καπιταλιστικής πολιτικής, προσαρμοσμένης στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του μνημονίου .Έτσι περνάνε δικτατορικά όποιο νόμο θέλουν ύστερα από διακομματικές συνεννοήσεις χωρίς να αφουγκράζονται τα αιτήματα της κοινωνίας.

   Ο νέος νόμος οξύνει την ανισότητα των κοινώνικών τάξεων. Τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που δεν θα έχουν την οικονομική δυνατότητα, θα αποκλείονται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση κάνοντας την προνόμιο των λίγων.

  Κατακερματίζοντας το πτυχίο, μειώνουν τις εργασιακές αντιστάσεις και καταργείται η δυνατότητα των φοιτητών και των εργαζομένων να οργανώνονται και να διεκδικούν συλλογικά με βάση τα κοινά τους συμφέροντα.

   Τα ζητήματα αυτά θίγουν την καθημερινότητα του κάθε φοιτητή/-τριας. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σύγκρουση συμφερόντων και υπάρχουν δύο επιλογές: συναίνεση ή αντίσταση. Γι’ αυτό είναι ανάγκη του καθενός μας να σταθεί απέναντι στις ανάγκες της εποχής αμφισβητώντας τα κακώς κείμενα, αναλογιζόμενος όχι μόνο το ατομικό αλλά και το συλλογικό συμφέρον και να καθορίσει τις δράσεις του. Η παθητική στάση και η αδιαφορία  δεν είναι λύση ,είναι συμβιβασμός.Αντιδραστικά πλαίσια αντικατάληψης φαινομενικά απολίτικα, έχουν σαφή πολιτικό προσανατολισμό: αυτόν της συναίνεσης και της υποταγής,που στέκεται εμπόδιο σε κάθε συλλογική διεκδίκηση. Γι’ αυτό και απαιτείται συνειδητή συμμετοχή σε ανοικτές συλλογικές αδιαμεσολάβητες διαδικασίες, συνελεύσεις και συντονιστικά, με στόχο την συνδιαμόρφωση θέσεων και τρόπων υλοποίησής τους.Ανοικτές αμεσοδημοκρατικές διαδικάσιες επιφέρουν ουσιαστική συνειδητοποιήση και πολιτικοποίηση,δημιουργούν ευνοϊκό κλίμα ώστε ο καθένας μας να αντιπαραθέσει και να αναθεωρήσει τις θέσεις του και έρχονται σε ρήξη με τη λογική της ανάθεσης και του αγώνα δια αντιπροσώπου.

   Η προσπάθεια έξαρσης του φοιτητικού κινήματος βρίσκει τροχοπέδη τις συντηρητικές ιδέες και ιδιοτελείς βλέψεις που υπάρχουν στους κόλπους των φοιτητικών συλλόγων. Επικρατούν ατομικιστικές λογικές , φόβου απώλειας εξετάσεων και διδακτικών ωρών,ενδεχόμενης καθυστέρησης περάτωσης των σπουδών και δυσκολίας απορρόφησης στην ήδη κορεσμένη αγορά εργασίας. Τέτοιες αντιλήψεις κρίνονται αβάσιμες και είναι προϊόν τρομοκρατίας, διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, εκβιασμού και πίεσης για επιβολή κυρώσεων από πρυτανικές,καθηγητικές και καθεστωτικές αρχές. Η απάντηση σε αυτή την ολοκληρωτική επίθεση της εξουσίας δεν βρίσκεται σε φυγόμαχες τακτικές, αλλά στην  ενδυνάμωση του πνεύματος συλλογικότητας και αλληλεγγύης.Οι πρυτάνεις συστρατεύονται ενάντια στον δίκαιο αγώνα μας,έρχονται σε άμεση και ολική ρήξη με το φοιτητικό κίνημα, χαράζοντας το δρόμο της συντήρησης.

 Οι σαρωτικές αλλαγές στην παιδεία απαιτούν συνειδητή συμμετοχή και δράση στον αγώνα εναντιόν τους και καταδίκη της απραξίας,που ισοδυναμεί με συνενοχή στην υποβάθμιση των ζωών μας. Ενώ βιώνουμε μια ολοένα αυξανόμενη καταπάτηση κοινωνκών και εργασιακών κατακτήσεων που κερδήθηκαν με αγώνες ακόμα και αίμα,κάποιοι δεν προτίθενται να θυσιάσουν το παραμικρό για ένα αξιοπρεπές και μη υποδουλωμένο μέλλον. Είναι στην ευχέρια και στην αυτοκριτική του καθενός τι θα θυσιάσει για να κερδίσει μια δίκαιη μάχη. Η μάχη αυτή όμως, δε χωρά αναβολή γιατί η εφαρμογή του νόμου διακυβεύει το μέλλον των τωρινών φοιτητών και τους οδηγεί σε εργασιακό αδιέξοδο και ανασφάλεια, άρα και σε περαιτέρω οικονομική εξάρτηση απο τις ήδη πληττόμενες οικογένειές τους.

Αν δεν μοιραστούμε τους αγώνες σήμερα,θα μοιραστούμε αυριο την ήττα..

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Αυτόνομο σχήμα ιατρικής πάτρας

Σεπτέμβριος 2011

                                          ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ

“Δεν μπορούσα να κοιτάζω καταπρόσωπο τα παιδιά μου 

Και να τους πω ότι ζουν έτσι

Επειδή εγώ δεν βρήκα τα κότσια να αγωνιστώ”

(φράση στην πρόσοψη κατάληψης πανεπιστημίου,Χιλή)

  Οι φοιτητές της Χιλής αρνούμενοι την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης και διεκδικώντας μία παιδεία δωρεάν και ποιοτική,αποφάσισαν ότι η λύση των διαδηλώσεων και των καταλήψεων αποτελούσε μονόδρομο. Αντίστοιχα,στην Ελλάδα οι φοιτητές αντιστέκονται στο βαρβαρο αντιδημοκράτικο νόμο για την παιδεία και στην νεοφιλελεύθερη πολιτική που επιβάλλει η κυριαρχία. Η προσπάθεια έξαρσης του φοιτητικού κινήματος βρίσκει τροχοπέδη τις συντηρητικές ιδέες και ιδιοτελείς βλέψεις που υπάρχουν στους κόλπους των φοιτητικών συλλόγων. Επικρατούν ατομικιστικές λογικές , φόβου απώλειας εξετάσεων και διδακτικών ωρών,ενδεχόμενης καθυστέρησης περάτωσης των σπουδών και δυσκολίας απορρόφησης στην ήδη κορεσμένη αγορά εργασίας. Τέτοιες αντιλήψεις κρίνονται αβάσιμες και είναι προϊόν τρομοκρατίας,διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, εκβιασμού και πίεσης για επιβολή κυρώσεων από πρυτανικές,καθηγητικές και καθεστωτικές αρχές. Η απάντηση σε αυτή την ολοκληρωτική επίθεση της εξουσίας δεν βρίσκεται σε φυγόμαχες τακτικές, αλλά στην  ενδυνάμωση του πνεύματος συλλογικότητας και αλληλεγγύης.

  Οι σαρωτικές αλλαγές στην παιδεία απαιτούν συνειδητή συμμετοχή και δράση στον αγώνα εναντιόν τους και καταδίκη της απραξίας,που ισοδυναμεί με συνενοχή στην υποβάθμιση των ζωών μας. Ενώ βιώνουμε μια ολοένα αυξανόμενη καταπάτηση κοινωνκών και εργασιακών κατακτήσεων που κερδήθηκαν με αγώνες ακόμα και αίμα,κάποιοι δεν προτίθενται να θυσιάσουν το παραμικρό για ένα αξιοπρεπές και μη υποδουλωμένο μέλλον. Είναι στην ευχέρια και στην αυτοκριτική του καθενός τι θα θυσιάσει για να κερδίσει μια δίκαιη μάχη. Η μάχη αυτή όμως,δε χωρά αναβολή γιατί η εφαρμογή του νόμου διακυβεύει το μέλλον των τωρινών φοιτητών και τους οδηγεί σε εργασιακό αδιέξοδο και ανασφάλεια,άρα και σε περαιτέρω οικονομική εξάρτηση απο τις ήδη πληττόμενες οικογένειές τους.

  Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση εξαγγέλει ότι κάθε οικογένεια θα συντηρείται από τουλάχιστον ένα εργαζόμενο,προετοιμάζοντας μας για το επερχόμενο καθεστώς ανεργίας. Η αντίθεση σε αυτή την πολιτική δεν μπορει να ειναι παρά μαζική, με τη δημιουργια ενός συνολικόυ κοινωνικού μετώπου ανατροπής,πανεργατικού και πανεκπαιδευτικού. Η συμπόρευση και ο συντονισμός των μαχόμενων και ευάλωτων κοινωνικών ομάδων είναι αναγκαία ως  απάντηση στη συγχώνευση του αστικού συρφετού. Η ευρεία επίθεση των εξουσιαστικών δυνάμεων απαιτεί ακόμα ευρύτερη αντίσταση καθώς είναι η μόνη ελπίδα για την νίκη.

Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να κρίνει ατομικά,να σκέφτεται και να δρα συλλογικά

Να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας…

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Συνέχεια ανάγνωσης ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ (Σεπτέμβριος 2011) →

ΓΝΩΣΗ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟ-ΓΝΩΣΗΣ

O άνθρωπος έχει την έμφυτη ροπή προς την ελευθερία .Γι’ αυτό και όποτε αυτή του αποστερείται βρίσκει τους τρόπους και τα μέσα να την αναζητήσει.

  Υπό αυτή τη λογική γίναμε μάρτυρες μιας συνένωσης των εθνικών αστικών πολιτικών δυνάμεων με σκοπό την επιβολή του νεοφιλελεύθερου νομοσχεδίου για την εκπαίδευση. Αυτό το αστικό μπλόκ εξουσίας  είναι οι εντολοδόχοι μιας ευρύτερης καπιταλιστικής πολιτικής, προσαρμοσμένης στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του μνημονίου .Έτσι περνάνε δικτατορικά όποιο νόμο θέλουν ύστερα από διακομματικές συνεννοήσεις χωρίς να αφουγκράζονται τα αιτήματα της κοινωνίας. Αποκορύφωμα οι μαζικότατες απεργιακές κινητοποιήσεις του Ιουνίου που αντιμετωπίστηκαν με  ωμότατη καταστολή. Ενώ αυτοί ήταν ασφαλείς μέσα στο βουλευτικό τους άσυλο , έπνιγαν το κόσμο στα χημικά και το αίμα.

Λίγα λόγια για τον νέο αντιδημοκρατικό νόμο

  Αρχικά εμπορευματοποιείται η εκπαίδευση ,καθιστώντας τα πανεπιστήμια ανταγωνιστικές επιχειρήσεις χρηματοδοτούμενες από ιδιώτες με στόχο το κέρδος. Απαξιώνοντας το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου προσανατολίζουν το φοιτητή προς ιδιωτικά πανεπιστήμια ,φυγή στο εξωτερικό ή και δάνεια ενισχύοντας για άλλη μια φορά το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Οι διοικητικές αλλαγές στοχεύουν στη δημιουργία ολιγομελών –ολιγαρχικών διοικητικών οργάνων ,με ενισχυμένες εξουσίες που εμπεριέχουν εξωπανεπιστημιακούς –που πολύ αμφιβάλουμε για το που λογοδοτούν. Στις διοικητικές αλλαγές  διαφωνούν και οι αντιδραστικές  ΔΑΠ-ΠΑΣΠ που βλέποντας τη διαπλοκή φοιτητικών και πανεπιστημιακών αρχών να καταρρέει ,αποφάσισαν να αντιδράσουν, ενώ μέχρι τώρα ήταν πλήρως εναρμονισμένοι με το σύστημα προσπαθώντας να παρακάμψουν συνελεύσεις με διοικητικά συμβούλια και αποτρέποντας οποιαδήποτε αντίδραση στους κόλπους του πανεπιστημίου. Τέλος,η κατάργηση του ασύλου δείχνει τον φόβο των αρχών για τις επερχόμενες κοινωνικές εξεγέρσεις,αφού αυτό ήταν  το τελευταίο άβατο των εκτελεστικών τους οργάνων.

  Ο νέος νόμος οξύνει την ανισότητα των κοινώνικών τάξεων. Τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που δεν θα έχουν την οικονομική δυνατότητα, θα αποκλείονται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση κάνοντας την προνόμιο των λίγων.

  Κατακερματίζοντας το πτυχίο, μειώνουν τις εργασιακές αντιστάσεις και καταργείται η δυνατότητα των φοιτητών και των εργαζομένων να οργανώνονται και να διεκδικούν συλλογικά με βάση τα κοινά τους συμφέροντα.

  Τα ζητήματα αυτά θίγουν την καθημερινότητα του κάθε φοιτητή/-τριας. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σύγκρουση συμφερόντων και υπάρχουν δύο επιλογές: συναίνεση ή αντίσταση. Γι’ αυτό είναι ανάγκη του καθενός μας να σταθεί απέναντι στις ανάγκες της εποχής αμφισβητώντας τα κακώς κείμενα, αναλογιζόμενος όχι μόνο το ατομικό αλλά και το συλλογικό συμφέρον και να καθορίσει τις δράσεις του. Η παθητική στάση και η αδιαφορία  δεν είναι λύση ,είναι συμβιβασμός. Γι’ αυτό και απαιτείται συνειδητή συμμετοχή σε ανοικτές συλλογικές αδιαμεσολάβητες διαδικασίες, συνελεύσεις και συντονιστικά, με στόχο την συνδιαμόρφωση θέσεων και τρόπων υλοποίησής τους.Ανοικτές αμεσοδημοκρατικές διαδικάσιες επιφέρουν ουσιαστική συνειδητοποιήση και πολιτικοποίηση,δημιουργούν ευνοϊκό κλίμα ώστε ο καθένας μας να αντιπαραθέσει και να αναθεωρήσει τις θέσεις του και έρχονται σε ρήξη με τη λογική της ανάθεσης και του αγώνα δια αντιπροσώπου.

Το φοιτητικό κίνημα που οραματιζόμαστε δεν στηρίζεται σε προ-διαμορφωμένα πλαίσια και παρωχημένα προτάγματα-αιτήματα, ούτε είναι προϊόν συνδικαλιστικών ηγεσιών και σχεδίων πρωτοπορίας. Αντίθετα πρέπει να είναι απόρροια της κοινωνικής αναγκαιότητας , όπως αυτή εκφράζεται μέσα από αμεσοδημοκρατικές αντιιεραρχικές διαδικασίες και ρήξης με αυτο το σάπιο πολτιτικό σύστημα.

Όλα εξαρτώνται από μας…

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Αυτόνομο σχήμα ιατρικής πάτρας

Σεπτέμβρης 2011