ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΤΑΞΗΣ KOMMA ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

“Σαφώς η επανάσταση πρέπει ν΄αμυνθεί και να εξελιχθεί με μια αμείλικτη λογική. Αλλά δεν πρέπει και δεν μπορεί ν΄ αμυνθεί με μέσα που αντιφάσκουν στους σκοπούς της […] Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα πρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε”                                                  Ερίκο Μαλατέστα

  Διανύουμε μέρες σκληρής κοινωνικής λεηλασίας όπου δεχόμαστε ολομέτωπη επίθεση κράτους , καπιταλιστικού συστήματος και κεφαλαίου. Παρ’όλα αυτά τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας αντι να εντατικοποιήσουν και να ριζοσπαστικοποιήσουν τη μάχη και την αντίσταση εναντίον αυτών των μηχανισμών ,εκτονώνουν την οργή και την αγανάκτηση τους προσφεύγοντας στο κοινωνικό κανιβαλισμό και το παιχνίδι της εκδίκησης, το αλληλοφάγωμα και εν τέλει στο σπαραγμό του κινήματος. Η ωμή και τύφλη βία από όπου και αν προέρχεται ή ειναι απαράδεκτος χουλιγκανισμός ή βρωμάει παρακράτος, καταδικάζεται και δεν αποτελεί λύση. Τέτοιες πρακτικές χαρακτηρίζονται εξουσιαστικές και παραμένουν πολιτικά μετέωρες και εκτός ελευθεριακής λογικής.

  Αλλά καταδικαστέα ειναι και η στρατηγική του πολιτικού ιμπεριαλισμού, δηλάδη η προσπάθεια κυριαρχίας και απαίτησης της πρωτοκαθεδρίας σε έναν αγώνα ,που εκφράζει όλο το λαό, από ένα συγκεντρωτικό αστικό κόμμα. Ακολουθώντας τη χρόνια καθεστωτική πολιτική του και μέσω αλαζονικής και αυταρχικής συμπεριφοράς αυτοκλίθηκε περιφρουρός της σάπιας Βουλής , υπερασπιστής της ομαλότητας και εγγυητής της τάξης ενώ εντός της κατεδαφίζονταν με κατάπτυστο νομοσχέδιο εργασιακά δικαιώματα, κεκτημένα ετών. Δρα ως η τελευταία σανίδα σωτηρίας του καπιταλισμού αναλαμβάνοντας την ευθύνη της υποταγής των κοινωνικών αγώνων. Έπαιξε άψογα το μαξιλαράκι του συστήματος και αποκατέστησε το ρόλο της αστυνομίας (αν και σε συνεννόηση και άγαστη συνεργασία μαζι της) μπλοκάροντας οποιαδήποτε δίοδο των διαδηλωτών προς το άσυλο των 300 μονοπολώντας για το θεαθήναι και τη ψηφοθηρία  το χώρο μπροστά από τη Βουλή. Έπειτα σε μία συντεταγμένη και ταυτόχρονη επιχείρηση με το κατασταλτικό δεξί χέρι της εξουσίας απώθησαν τον κόσμο απο την περιοχή του συντάγματος και της πλατείας δεχόμενοι τα εύσημα των καθεστωτικών media και των λοιπών αστικών κομμάτων που ανέλπιστα βρήκαν νέους συμμάχους.

  Κομματόσκυλα μην προσπαθείτε να εκμεταλλευτείτε τις συγκυρίες του κοινωνικού αναβρασμού και να καπελώσετε το πάθος των διαδηλωτών για εξέγερση και ελευθερία . Τους διαδηλωτές που τόσο καιρό σνομπάρατε οργανώνοντας δικές σας πορείες-παρελάσεις διακριτές χρονολογικά και τοπογραφικά απο τους υπόλοιπους. Αφήστε τις νομιμόφρονες σημαιούλες σας και τις εκλογικές και κοινοβουλευτικές «δημοκρατικές» αυταπάτες.Απεγκλωβιστείτε απο το κώ(μ)μα σας και τις γραφειοκρατικές γραμμές του. Ενωθείτε με τον κόσμο σε αντιιεραχικα μορφώματα στους εργασιακούς χώρους, με συνελεύσεις απο τα κάτω οπου ο καθένας αποτελεί τμήμα της βάσης , χωρίς ηγεσίες, πρωτοπορίες και εξουσιομανείς βλεψεις.

  Τα ριζοσπαστικά και επαναστατικά τμήματα της κοινωνίας οφείλουν να επιτεθούν πολιτικά στοχοποιημένα και ταξικά συνειδητοποιημένα στο σύστημα με σκοπό την ανατροπή του,να βρεθούν απέναντι στα δεκανίκια του και να πιέσουν τα ξεπουλημένα συνδικάτα μαζί με τους εργατοπατέρες τους. Μισόλογα και ουδέτερες θέσεις δεν χωράνε, οι δρόμοι ανήκουν στους εξεγερμένους και στους αμφισβητίες της αστικής δημοκρατιάς, της εξουσίας και της εκμετάλλευσης. Οι αλυσίδες μας στρέφονται εχθρικά προς την κυριαρχία και δεν βλέπουν απειλητικά  τους υπόλοιπους καταπιεσμένους και πληττόμενους. Ο εχθρός ειναι αλλού και δεν παγιδευόμαστε σε κοντόφθαλμα μικροπολιτικά συμεφέροντα, απαντούμε με αδιαμεσολάβητους αγώνες για ατομική και συλλογική χειραφέτηση στην επίθεση του κράτους και όσων εθελόδουλων το στηρίζουν.

Η αλληλεγγύη ειναι το όπλο μας

Aυτόνομο σχήμα Ιατρικής Πάτρας

Οκτώβριος 2011

ΠΑΡΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΣΟΥ ‘Η ΒΓΕΣ ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

                                                                                                          Γαλλία,Μάης ‘68

Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα, δεν ήμουν τσιγγάνος.

 Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα, δεν ήμουν κομμουνιστής.

 Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα, δεν ήμουν Εβραίος.

Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει.

Μπέρτολτ Μπρεχτ

   Γίναμε μάρτυρες μιας συνένωσης των εθνικών αστικών πολιτικών δυνάμεων με σκοπό την επιβολή του νεοφιλελεύθερου νομοσχεδίου για την εκπαίδευση. Αυτό το αστικό μπλόκ εξουσίας  είναι οι εντολοδόχοι μιας ευρύτερης καπιταλιστικής πολιτικής, προσαρμοσμένης στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του μνημονίου .Έτσι περνάνε δικτατορικά όποιο νόμο θέλουν ύστερα από διακομματικές συνεννοήσεις χωρίς να αφουγκράζονται τα αιτήματα της κοινωνίας.

   Ο νέος νόμος οξύνει την ανισότητα των κοινώνικών τάξεων. Τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που δεν θα έχουν την οικονομική δυνατότητα, θα αποκλείονται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση κάνοντας την προνόμιο των λίγων.

  Κατακερματίζοντας το πτυχίο, μειώνουν τις εργασιακές αντιστάσεις και καταργείται η δυνατότητα των φοιτητών και των εργαζομένων να οργανώνονται και να διεκδικούν συλλογικά με βάση τα κοινά τους συμφέροντα.

   Τα ζητήματα αυτά θίγουν την καθημερινότητα του κάθε φοιτητή/-τριας. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σύγκρουση συμφερόντων και υπάρχουν δύο επιλογές: συναίνεση ή αντίσταση. Γι’ αυτό είναι ανάγκη του καθενός μας να σταθεί απέναντι στις ανάγκες της εποχής αμφισβητώντας τα κακώς κείμενα, αναλογιζόμενος όχι μόνο το ατομικό αλλά και το συλλογικό συμφέρον και να καθορίσει τις δράσεις του. Η παθητική στάση και η αδιαφορία  δεν είναι λύση ,είναι συμβιβασμός.Αντιδραστικά πλαίσια αντικατάληψης φαινομενικά απολίτικα, έχουν σαφή πολιτικό προσανατολισμό: αυτόν της συναίνεσης και της υποταγής,που στέκεται εμπόδιο σε κάθε συλλογική διεκδίκηση. Γι’ αυτό και απαιτείται συνειδητή συμμετοχή σε ανοικτές συλλογικές αδιαμεσολάβητες διαδικασίες, συνελεύσεις και συντονιστικά, με στόχο την συνδιαμόρφωση θέσεων και τρόπων υλοποίησής τους.Ανοικτές αμεσοδημοκρατικές διαδικάσιες επιφέρουν ουσιαστική συνειδητοποιήση και πολιτικοποίηση,δημιουργούν ευνοϊκό κλίμα ώστε ο καθένας μας να αντιπαραθέσει και να αναθεωρήσει τις θέσεις του και έρχονται σε ρήξη με τη λογική της ανάθεσης και του αγώνα δια αντιπροσώπου.

   Η προσπάθεια έξαρσης του φοιτητικού κινήματος βρίσκει τροχοπέδη τις συντηρητικές ιδέες και ιδιοτελείς βλέψεις που υπάρχουν στους κόλπους των φοιτητικών συλλόγων. Επικρατούν ατομικιστικές λογικές , φόβου απώλειας εξετάσεων και διδακτικών ωρών,ενδεχόμενης καθυστέρησης περάτωσης των σπουδών και δυσκολίας απορρόφησης στην ήδη κορεσμένη αγορά εργασίας. Τέτοιες αντιλήψεις κρίνονται αβάσιμες και είναι προϊόν τρομοκρατίας, διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, εκβιασμού και πίεσης για επιβολή κυρώσεων από πρυτανικές,καθηγητικές και καθεστωτικές αρχές. Η απάντηση σε αυτή την ολοκληρωτική επίθεση της εξουσίας δεν βρίσκεται σε φυγόμαχες τακτικές, αλλά στην  ενδυνάμωση του πνεύματος συλλογικότητας και αλληλεγγύης.Οι πρυτάνεις συστρατεύονται ενάντια στον δίκαιο αγώνα μας,έρχονται σε άμεση και ολική ρήξη με το φοιτητικό κίνημα, χαράζοντας το δρόμο της συντήρησης.

 Οι σαρωτικές αλλαγές στην παιδεία απαιτούν συνειδητή συμμετοχή και δράση στον αγώνα εναντιόν τους και καταδίκη της απραξίας,που ισοδυναμεί με συνενοχή στην υποβάθμιση των ζωών μας. Ενώ βιώνουμε μια ολοένα αυξανόμενη καταπάτηση κοινωνκών και εργασιακών κατακτήσεων που κερδήθηκαν με αγώνες ακόμα και αίμα,κάποιοι δεν προτίθενται να θυσιάσουν το παραμικρό για ένα αξιοπρεπές και μη υποδουλωμένο μέλλον. Είναι στην ευχέρια και στην αυτοκριτική του καθενός τι θα θυσιάσει για να κερδίσει μια δίκαιη μάχη. Η μάχη αυτή όμως, δε χωρά αναβολή γιατί η εφαρμογή του νόμου διακυβεύει το μέλλον των τωρινών φοιτητών και τους οδηγεί σε εργασιακό αδιέξοδο και ανασφάλεια, άρα και σε περαιτέρω οικονομική εξάρτηση απο τις ήδη πληττόμενες οικογένειές τους.

Αν δεν μοιραστούμε τους αγώνες σήμερα,θα μοιραστούμε αυριο την ήττα..

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Αυτόνομο σχήμα ιατρικής πάτρας

Σεπτέμβριος 2011

                                          ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ

“Δεν μπορούσα να κοιτάζω καταπρόσωπο τα παιδιά μου 

Και να τους πω ότι ζουν έτσι

Επειδή εγώ δεν βρήκα τα κότσια να αγωνιστώ”

(φράση στην πρόσοψη κατάληψης πανεπιστημίου,Χιλή)

  Οι φοιτητές της Χιλής αρνούμενοι την εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης και διεκδικώντας μία παιδεία δωρεάν και ποιοτική,αποφάσισαν ότι η λύση των διαδηλώσεων και των καταλήψεων αποτελούσε μονόδρομο. Αντίστοιχα,στην Ελλάδα οι φοιτητές αντιστέκονται στο βαρβαρο αντιδημοκράτικο νόμο για την παιδεία και στην νεοφιλελεύθερη πολιτική που επιβάλλει η κυριαρχία. Η προσπάθεια έξαρσης του φοιτητικού κινήματος βρίσκει τροχοπέδη τις συντηρητικές ιδέες και ιδιοτελείς βλέψεις που υπάρχουν στους κόλπους των φοιτητικών συλλόγων. Επικρατούν ατομικιστικές λογικές , φόβου απώλειας εξετάσεων και διδακτικών ωρών,ενδεχόμενης καθυστέρησης περάτωσης των σπουδών και δυσκολίας απορρόφησης στην ήδη κορεσμένη αγορά εργασίας. Τέτοιες αντιλήψεις κρίνονται αβάσιμες και είναι προϊόν τρομοκρατίας,διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, εκβιασμού και πίεσης για επιβολή κυρώσεων από πρυτανικές,καθηγητικές και καθεστωτικές αρχές. Η απάντηση σε αυτή την ολοκληρωτική επίθεση της εξουσίας δεν βρίσκεται σε φυγόμαχες τακτικές, αλλά στην  ενδυνάμωση του πνεύματος συλλογικότητας και αλληλεγγύης.

  Οι σαρωτικές αλλαγές στην παιδεία απαιτούν συνειδητή συμμετοχή και δράση στον αγώνα εναντιόν τους και καταδίκη της απραξίας,που ισοδυναμεί με συνενοχή στην υποβάθμιση των ζωών μας. Ενώ βιώνουμε μια ολοένα αυξανόμενη καταπάτηση κοινωνκών και εργασιακών κατακτήσεων που κερδήθηκαν με αγώνες ακόμα και αίμα,κάποιοι δεν προτίθενται να θυσιάσουν το παραμικρό για ένα αξιοπρεπές και μη υποδουλωμένο μέλλον. Είναι στην ευχέρια και στην αυτοκριτική του καθενός τι θα θυσιάσει για να κερδίσει μια δίκαιη μάχη. Η μάχη αυτή όμως,δε χωρά αναβολή γιατί η εφαρμογή του νόμου διακυβεύει το μέλλον των τωρινών φοιτητών και τους οδηγεί σε εργασιακό αδιέξοδο και ανασφάλεια,άρα και σε περαιτέρω οικονομική εξάρτηση απο τις ήδη πληττόμενες οικογένειές τους.

  Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση εξαγγέλει ότι κάθε οικογένεια θα συντηρείται από τουλάχιστον ένα εργαζόμενο,προετοιμάζοντας μας για το επερχόμενο καθεστώς ανεργίας. Η αντίθεση σε αυτή την πολιτική δεν μπορει να ειναι παρά μαζική, με τη δημιουργια ενός συνολικόυ κοινωνικού μετώπου ανατροπής,πανεργατικού και πανεκπαιδευτικού. Η συμπόρευση και ο συντονισμός των μαχόμενων και ευάλωτων κοινωνικών ομάδων είναι αναγκαία ως  απάντηση στη συγχώνευση του αστικού συρφετού. Η ευρεία επίθεση των εξουσιαστικών δυνάμεων απαιτεί ακόμα ευρύτερη αντίσταση καθώς είναι η μόνη ελπίδα για την νίκη.

Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να κρίνει ατομικά,να σκέφτεται και να δρα συλλογικά

Να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας…

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Συνέχεια ανάγνωσης ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ (Σεπτέμβριος 2011) →

ΓΝΩΣΗ ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟ-ΓΝΩΣΗΣ

O άνθρωπος έχει την έμφυτη ροπή προς την ελευθερία .Γι’ αυτό και όποτε αυτή του αποστερείται βρίσκει τους τρόπους και τα μέσα να την αναζητήσει.

  Υπό αυτή τη λογική γίναμε μάρτυρες μιας συνένωσης των εθνικών αστικών πολιτικών δυνάμεων με σκοπό την επιβολή του νεοφιλελεύθερου νομοσχεδίου για την εκπαίδευση. Αυτό το αστικό μπλόκ εξουσίας  είναι οι εντολοδόχοι μιας ευρύτερης καπιταλιστικής πολιτικής, προσαρμοσμένης στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του μνημονίου .Έτσι περνάνε δικτατορικά όποιο νόμο θέλουν ύστερα από διακομματικές συνεννοήσεις χωρίς να αφουγκράζονται τα αιτήματα της κοινωνίας. Αποκορύφωμα οι μαζικότατες απεργιακές κινητοποιήσεις του Ιουνίου που αντιμετωπίστηκαν με  ωμότατη καταστολή. Ενώ αυτοί ήταν ασφαλείς μέσα στο βουλευτικό τους άσυλο , έπνιγαν το κόσμο στα χημικά και το αίμα.

Λίγα λόγια για τον νέο αντιδημοκρατικό νόμο

  Αρχικά εμπορευματοποιείται η εκπαίδευση ,καθιστώντας τα πανεπιστήμια ανταγωνιστικές επιχειρήσεις χρηματοδοτούμενες από ιδιώτες με στόχο το κέρδος. Απαξιώνοντας το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του πανεπιστημίου προσανατολίζουν το φοιτητή προς ιδιωτικά πανεπιστήμια ,φυγή στο εξωτερικό ή και δάνεια ενισχύοντας για άλλη μια φορά το κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Οι διοικητικές αλλαγές στοχεύουν στη δημιουργία ολιγομελών –ολιγαρχικών διοικητικών οργάνων ,με ενισχυμένες εξουσίες που εμπεριέχουν εξωπανεπιστημιακούς –που πολύ αμφιβάλουμε για το που λογοδοτούν. Στις διοικητικές αλλαγές  διαφωνούν και οι αντιδραστικές  ΔΑΠ-ΠΑΣΠ που βλέποντας τη διαπλοκή φοιτητικών και πανεπιστημιακών αρχών να καταρρέει ,αποφάσισαν να αντιδράσουν, ενώ μέχρι τώρα ήταν πλήρως εναρμονισμένοι με το σύστημα προσπαθώντας να παρακάμψουν συνελεύσεις με διοικητικά συμβούλια και αποτρέποντας οποιαδήποτε αντίδραση στους κόλπους του πανεπιστημίου. Τέλος,η κατάργηση του ασύλου δείχνει τον φόβο των αρχών για τις επερχόμενες κοινωνικές εξεγέρσεις,αφού αυτό ήταν  το τελευταίο άβατο των εκτελεστικών τους οργάνων.

  Ο νέος νόμος οξύνει την ανισότητα των κοινώνικών τάξεων. Τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα που δεν θα έχουν την οικονομική δυνατότητα, θα αποκλείονται από την τριτοβάθμια εκπαίδευση κάνοντας την προνόμιο των λίγων.

  Κατακερματίζοντας το πτυχίο, μειώνουν τις εργασιακές αντιστάσεις και καταργείται η δυνατότητα των φοιτητών και των εργαζομένων να οργανώνονται και να διεκδικούν συλλογικά με βάση τα κοινά τους συμφέροντα.

  Τα ζητήματα αυτά θίγουν την καθημερινότητα του κάθε φοιτητή/-τριας. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια σύγκρουση συμφερόντων και υπάρχουν δύο επιλογές: συναίνεση ή αντίσταση. Γι’ αυτό είναι ανάγκη του καθενός μας να σταθεί απέναντι στις ανάγκες της εποχής αμφισβητώντας τα κακώς κείμενα, αναλογιζόμενος όχι μόνο το ατομικό αλλά και το συλλογικό συμφέρον και να καθορίσει τις δράσεις του. Η παθητική στάση και η αδιαφορία  δεν είναι λύση ,είναι συμβιβασμός. Γι’ αυτό και απαιτείται συνειδητή συμμετοχή σε ανοικτές συλλογικές αδιαμεσολάβητες διαδικασίες, συνελεύσεις και συντονιστικά, με στόχο την συνδιαμόρφωση θέσεων και τρόπων υλοποίησής τους.Ανοικτές αμεσοδημοκρατικές διαδικάσιες επιφέρουν ουσιαστική συνειδητοποιήση και πολιτικοποίηση,δημιουργούν ευνοϊκό κλίμα ώστε ο καθένας μας να αντιπαραθέσει και να αναθεωρήσει τις θέσεις του και έρχονται σε ρήξη με τη λογική της ανάθεσης και του αγώνα δια αντιπροσώπου.

Το φοιτητικό κίνημα που οραματιζόμαστε δεν στηρίζεται σε προ-διαμορφωμένα πλαίσια και παρωχημένα προτάγματα-αιτήματα, ούτε είναι προϊόν συνδικαλιστικών ηγεσιών και σχεδίων πρωτοπορίας. Αντίθετα πρέπει να είναι απόρροια της κοινωνικής αναγκαιότητας , όπως αυτή εκφράζεται μέσα από αμεσοδημοκρατικές αντιιεραρχικές διαδικασίες και ρήξης με αυτο το σάπιο πολτιτικό σύστημα.

Όλα εξαρτώνται από μας…

ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ – ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ – ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ

Αυτόνομο σχήμα ιατρικής πάτρας

Σεπτέμβρης 2011

 «Οποιοσδήποτε βάζει το χέρι του πάνω μου για να με κυβερνήσει είναι ένας σφετεριστής και ένας τύραννος και τον αποκαλώ εχθρό μου» (Πιερ Ζοζέφ Προυντόν)

 Οι φοιτητικές εκλογές,ακριβώς όπως κι οι εθνικές εκλογές, αποτελούν τον τρόπο με τον οποίο οι φοιτητές εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο. Αυτούς που θα λαμβάνουν αποφάσεις για το μέλλον της σχολής, αυτούς που θα ανακοινώνουν τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων στους καθηγητές και που θα διαπραγματεύονται με αυτούς για τις μελλοντικές κινήσεις.Το θέμα είναι ότι αυτοί οι εκλεγμένοι ανήκουν σε κάποια παράταξη. Ανεξάρτητα με το αν οι ίδιοι οι φοιτητές αυτοί ανήκουν στην αντίστοιχη κομματική νεολέαια, η παράταξη που εκπροσωπούν κι είναι υποψήφιοι για αυτήν, αποτελεί παρακλάδι κάποιου πολιτικού κόμματος.Με άλλα λόγια, οι εκλεγμένοι αυτοί φοιτητές υποχρεούνται να διετελέσουν τα καθήκοντά τους με βάση την παραταξιακή γραμμή κατεύθυνσης. Απέναντι στην εξουσιαστική λογική της ανάθεσης, μείνε μακριά από τις αγκυλώσεις και τις αλλοτριωτικές συνέπειες του γραφειοκρατικού μηχανισμού,των ΔΣ,των διαδρόμων,ενάντια στην κομματική ή εκλογική προπαγάνδα.

  Οι εκλογές είναι μία ψευδαίσθηση συμμετοχής σε αποφάσεις που έχουν ήδη παρθεί.Ψήφος σημαίνει συναίνεση στα σχέδια της κυριαρχίας και των πολιτικών της εκφραστών. Οι εκλογές είναι η επιβεβαίωση της παραίτησης, η επικύρωση της χειραγώγησης των συνειδήσεων, είναι η πανηγυρική κατοχύρωση της ιεραρχίας και της ανισότητας. Οι «κοινές υποθέσεις», τα καθημερινά ζητήματα που απασχολούν την συμβίωση ατόμων και κοινωνιών, δε χρειάζονται διαχειριστές, ρυθμίσεις από τα πάνω, ούτε πολύ περισσότερο διαδικασίες ψευτοσυμμετοχής στη λήψη αποφάσεων.

  Η αποχή μπορεί να λειτουργήσει ως διαμαρτυρία σε αυτη την εκλογική φάρσα, ως καθολική αποδοκιμασία του πολιτικού συστήματος, ως συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η ψήφος δεν έχει καμιά αξία σ’ ένα παιχνίδι με προκαθορισμένο αποτέλεσμα. Αποτελεί την μοναδική λύση δεδομένου ότι όλες οι παρατάξεις καθοδηγούνται από πολιτικά κόμματα, και τα πανεπιστήμια είναι ο πρώτος χώρος που αυτά πρέπει να εξαληφθούν. 

  Μη ψηφίζεις,μη διαλέγεις αφέντη αυτοοργανώσου και δράσε.Να ψηφίζεις σημαίνει να εγκαταλείπεις τη δύναμή σου.

  «Οι μάζες αναγνωρίζοντας την ανικανότητά τους να κυβερνούν για λογαριασμό τους εκλέγουν  τους  επικεφαλείς τους. Με την εν λόγω πράξη έχουν δηλώσει δημοσίως την κατωτερότητά τους και την　ανωτερότητά των εκλεγέντων ως μόνους ικανούς να διευθύνουν τις δημόσιες υποθέσεις. Είναι, γι’ αυτό το λόγο, η ίδια η εξουσία κι η συνήθεια της κυριαρχίας που κάνει ακόμα και τους πιο έξυπνους κι ενάρετους ανθρώπους τρελούς απο υπερηφάνεια ,πηγές διαφθοράς και περιφρονητές των μαζών». (Μιχαήλ Μπακούνιν)

  Αν κάτι πρέπει να αρχίσει να ζωντανεύει στα πανεπιστήμια είναι η αδιαμεσολάβητη αλληλεγγύη, οι συνελεύσεις των από κάτω χωρίς ιεραρχίες και ειδικούς, οι οποίες θα σταθούν ως το μόνο όργανο αποφάσεων των συλλόγων ως οδοφράγματα στην επέλαση των από πάνω στις ζωές μας.Συνελεύσεις αμεσοδημοκρατικές μακρια απο καθεστωτικά και κομματικα συμφέροντα που διαιωνίζουν και συντηρούν την αθλιότητα και την ιδιοτέλεια. 

Για να τελειώνουμε με την αντιπροσώπευση και την διαμεσολάβηση των κοινωνικών αναγκών από αστικούς θεσμούς και¨ειδικούς¨

ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ -ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΙΕΡΑΡΧΙΚΗ ΔΡΑΣΗ

Μάιος 2011